Keizerin Julia Paula

Een muntje van keizerin Julia Cornelia Paula. Zij was Romeins keizerin van 219-220 en de eerste vrouw van keizer Elagabalus. Zij was de dochter van de prefect van de Praetoriaanse garde, Julius Paulus. 

Het huwelijk vond plaats kort na aankomst in Rome van de 15-jarige keizer en was waarschijnlijk gearrangeerd door zijn grootmoeder, Julia Maesa, met het oog op een snelle integratie in de Romeinse aristocratie van de in Syrië opgegroeide jongeman. Het huwelijk werd gevierd als een grandioze gebeurtenis met de kroning van Julia Paula tot Augusta (verhevene, keizerin) en allerlei festiviteiten.
Het huwelijk werd in alle opzichten een volkomen mislukking. Na ongeveer een jaar scheidde de keizer en schokte de Romeinen door te trouwen met een Vestaalse maagd, Aquilia Severa.

Op de achterzijde van deze munt is de godin Concordia afgebeeld. Dit is de godin van de eendracht, zowel binnen de familie, als ook onder de burgers. Concordia heeft in dit huwelijk echter weinig eendracht gebracht.

Augustus en het standbeeld

Een fraai muntje met op de voorzijde het hoofd van Octavianus als Apollo. Het monument dat op de keerzijde wordt afgebeeld, is een standbeeld van Octavianus op een zuil, versierd met de boegen (rostra) van buitgemaakte of vernietigde vijandelijke schepen. Het monument werd op het Forum Romanum opgericht ter herdenking van de zeeoverwinning op Marcus Antonius, die in de burgeroorlog verslagen werd. Door dit monument lijkt de overwinning in de burgeroorlog op een overwinning op een buitenlandse vijand.

Legioenen van Gallienus

Keizer Gallienus liet in Mediolanum (Milaan) een groot aantal munten slaan als eerbetoon aan de legioenen. Elk legioen of cohort wordt weergegeven door het legioenembleem, zoals bijvoorbeeld een wild zwijn of leeuw, gevolgd door het overwinningsnummer en PF voor Pia Fidelis (is een eretitel die aan Romeinse legioenen werd toegekend wegens bewezen trouw en toewijding). Voor elke veldslag waaraan het legioen had deelgenomen werd een munt geslagen. 

De centaur op deze munt, met opgeheven arm en knuppel, is het embleem van legioen II Parthica.

De griffioen

Weer een muntje uit de Zoo-serie van Gallienus die regeerde in een zeer roerige tijd met continu rebellerende rivalen. Hij sloeg deze serie ter ere van negen godheden, om hem te helpen het hoofd te bieden aan deze ellende. Alle munten zijn voorzien van dieren, waaronder ook fraaie fabeldieren. Dit is een plaatje van een griffioen. Dit hybride dier symboliseert de heerschappij over twee rijken: over de aarde (zijn leeuwenlichaam) en over de lucht (de kop en de vleugels van een adelaar). 

Marcus Antonius

Munt van Marcus Antonius met Augustus (toen nog Octavianus). In 43 v.Chr. werd het Tweede Triumviraat gevormd door Lepidus, Marcus Antonius en Octavianus, maar al snel liet Lepidus het grootste deel van de macht over aan de laatste twee, die worden afgebeeld op deze mooie munt. Hier nog gebroederlijk samen, maar later vijanden van elkaar. Marcus Antonius staat op de voorzijde. Het is zeker een teken van hun onderlinge rivaliteit dat deze munt Marcus Antonius, een generaal, toont als een viriele man van middelbare leeftijd, terwijl Octavianus, twintig jaar later geboren, er bijna kinderlijk uitziet. Uiteindelijk werden Marcus Antonius en zijn vrouw Cleopatra verslagen in de zeeslag bij Actium, waarna ze zich van het leven beroofden.

Nero en de adelaar

Munt van Nero, geslagen in 68 n.Chr in Rome.

Op de voorzijde het gelauwerd hoofd van Nero en op de achterzijde de legioensadelaar tussen twee standaarden
Deze denarius is een redelijk zeldzaam type. Het is een van de laatste munten geslagen door Nero, en lijkt een poging te zijn om in de gunst te komen bij de Romeinse legioenen in de provincies, die begonnen te rebelleren tegen zijn grillige heerschappij. Het werkte niet.

Adoptie

Een denarius van mijn wensenlijstje met mooie koppen van Antoninus Pius op de voorzijde en zijn geadopteerde zoon Marcus Aurelius op de achterzijde. De munt is een duidelijke bevestiging van de lijn van opvolging.

Keizer Hadrianus benoemde de reeds 51-jarige Antoninus in 138 tot zijn opvolger en adopteerde hem vervolgens als zijn zoon, zodat hij hem kon opvolgen. Voorwaarde was echter wel dat Antoninus de 16-jarige Marcus Annius Verus (de latere keizer Marcus Aurelius), en de 7-jarige zoon van Aelius (die later Lucius Verus werd genoemd) zou adopteren.

Klaarblijkelijk werd Antoninus door Hadrianus als een tussenkeizer gezien; en wel specifiek voor Marcus, zijn aangetrouwde neef, die zelf nog te jong voor het keizerschap was. Er zijn echter aanwijzingen dat de terminaal zieke Hadrianus eigenlijk de voorkeur gaf aan de nog jongere Lucius.

Na de dood van Hadrianus in de zomer van het jaar 138 werd Antoninus zijn opvolger. Antoninus voerde al snel een belangrijke wijziging door in de plannen van Hadrianus. Volgens die plannen moest Antoninus' dochter Faustina met Lucius Verus trouwen, en deze twee waren dus verloofd. Zodra Hadrianus was overleden werden de trouwplannen omgegooid, en op verzoek van Antoninus werd Faustina de verloofde van Marcus.

Antoninus werd na zijn natuurlijke dood in 161 opgevolgd door zijn adoptiefzonen Marcus Aurelius en Lucius Verus, die aanvankelijk samen regeerden.